De term 'wegkijkeconomie' wordt gebruikt als metafoor ter aanduiding van een gebrek aan durf en concrete maatregelen van de overheid om de nationale industrie te stimuleren en in staat te stellen op een zo duurzaam mogelijke wijze milieubelastende producten binnen de eigen landsgrenzen te produceren.
Hierdoor bestaat het gevaar dat bedrijven hun productie naar het buitenland verplaatsen. Dit verzwakt de concurrentiepositie en tegelijkertijd wordt het milieuprobleem niet opgelost, omdat vaak de productie wordt verplaatst naar (uitbesteed aan) landen waar de CO2 -uitstoot veel hoger is. Vervolgens worden 'vuil' geproduceerde producten weer geïmporteerd.
Voor de bühne wordt het eigen straatje schoongeveegd, maar het probleem wordt feitelijk verplaatst en de eigen economie verzwakt.
Term gemunt door Sander Tordoir en Jesse Hettema in een opiniestuk in de Volkskrant (november 2023).
Voorbeeld
'Nederland is echter steeds minder bereid CO2-uitstoot op eigen bodem te accepteren, zelfs als dit op termijn leidt tot een netto positief resultaat. Het maatschappelijk klimaat keert zich tegen ‘vieze’ bedrijven als Chemours of Tata, maar het sluiten van die laatste leidt op zichzelf niet tot een afname van de vraag naar staal. ......In wezen verplaatst Nederland de uitstoot en vervuiling zo naar landen waar de milieueisen en CO2 -belasting vaak minder hoog zijn. Zo wordt onze economie een ‘wegkijkeconomie’, waarbij de delen van de keten die we niet prettig achten, worden uitbesteed aan andere landen. Zo verliezen we grip op de uitstoot in de keten én maken we ons geopolitiek kwetsbaar.'
Bron: Volkskrant, opinie Sander Tordoir en Jesse Hettema - 20-11-2023.
Zie ook: duurzaamheid, fossiele economie, broeikasgas, bedrijvigheid, productieketen, uitbesteding, concurrentiepositie, toegevoegde waarde. Vergelijk: groene groei, industriepolitiek, vitaal nationaal belang, anti-wegkijkwet.
|
