Door de VS gegarandeerde in dollar luidende obligaties, die in de jaren tachtig van de vorige eeuw werden uitgegeven ter ondersteuning van de schuldsanering van opkomende economieën, vooral verschillende Latijns-Amerikaanse landen.
Onder leiding van de toenmalige Amerikaanse minister van Financiën Nicholas Brady kwamen de banken, crediteurlanden en schuldenlanden, een nieuwe manier overeen om de schuldencrisis aan te pakken.
Sterk vereenvoudigd: de schuldenlanden herfinancierden hun schulden met nieuwe obligaties, die gedekt werden door een onderpand van speciaal daartoe uitgegeven Amerikaanse staatsleningen met een rente (coupon) van 0 procent.
Banken kregen vervolgens een keuze: óf ze ruilden hun leningen aan het schuldenland in voor nieuwe obligaties met een forse haircut (afwaardering), maar kregen dan wel een veel hogere rente dan de marktrente van dat moment. Ofwel ze ruilden hun lening in voor obligaties met dezelfde nominale waarde en zonder haircut, maar kregen dan een heel lage rente.
De claim van crediteuren werd door de Brady bonds verhandelbaar, waardoor deze crediteuren een middel had om de schuld van de balans te halen.
Een Brady bond-achtige constructie is ook wel eens gesuggereerd als deel van een oplossing voor de eurocrisis (2011).
Zie ook: schuldverlichting, schuldsanering, haircut. Vergelijk: Brady rapport, bbp-staatslening, Methusalemlening, Bendy bond, debt jubilee.
|
