Een aandeel dat een belegger koopt en voor zeer lange tijd in de beleggingsportefeuille houdt. Dus na die ene aankoopbeslissing hoeft de belegger geen tweede beslissing tot verkoop te nemen, vandaar de naam.
Deze aandelen hebben gewoonlijk sterke 'fundamentals' en/of groeipotentieel. Ze kunnen weliswaar illiquide zijn, maar het zijn niettemin vaak solide beleggingen.
Voorbeeld
'Beleggen in Amerikaanse aandelen in de jaren 60 en 70 was vrij eenvoudig. De handel werd gedomineerd door circa 50 aandelen die samen de Nifty Fifty vormden. Deze 50 aandelen werden beschouwd als one decision stocks, aandelen die je simpelweg moest hebben en houden. Dat was ook wat veel beleggers deden, wat automatisch tot enorme waarderingen leidden. Anders dan gedacht pakte een belegging in deze bedrijven niet altijd goed uit. Een verwachte langdurige sterke groei bleek in veel gevallen niet uit te komen. Het op drie na grootste bedrijf, Eastman Kodak, is een schim van wat het ooit was. Nummer drie, General Motors, is al lang niet meer het grootste autobedrijf ter wereld. Het bedrijf met de grootste marktkapitalisatie in 1970, IBM, is ook niet meer de winstmachine van weleer. Big Blue probeert met cloud services het tij te keren.'
Bron: IEXProfs, column Jorik van den Bos - 27-12-2021.
Zie ook: langetermijnbelegger, buy-and-hold (strategie), kwaliteitsaandeel, groeiaandeel, waardeaandeel, big cap, blue chip, Nifty Fifty, goedehuisvaderaandeel, weduwen- en wezenaandeel, volksaandeel, trommelpapier, core holding, never sell Shell!. Vergelijk: meme-aandeel.
|
