Ook wel 'Taylor model' genoemd. De Taylor-rule is een praktische vuistregel die monetair beleidsmakers, zoals centrale banken, helpt om de ideale hoogte van de korte rente (dat wil zeggen, de reële rente, dus de rente gecorrigeerd voor inflatie) te bepalen.
De werkelijke inflatie en de inflatie-doelstelling (zie: inflation targeting) en het onderpresteren van de economie ten opzichte van de potentiële economische groei (de zogenoemde 'output gap') zijn de input-variabelen voor de Taylor-rule. Berekend wordt de theoretisch ideale rentestand gegeven het voorgaande.
De Taylor-rule beveelt een relatief hoge rentevoet aan (restrictief monetair beleid) als de inflatie hoog is of de economie op volle toeren draait en er sprake is van een zogenoemde 'positieve output gap'), en omgekeerd wordt een relatief lage rentevoet aanbevolen (accommoderend monetair beleid).
De ideale rentestand kan volgens de Taylor-rule ook negatief zijn (de centrale bank zou dan aan banken geld toe moeten geven, in plaats van rente te ontvangen van de banken die geld lenen; tot voor kort was de heersende mening dat dit niet mogelijk zou zijn, maar inmiddels zijn we ingehaald door de werkelijkheid (zie: negatieve rente, negatieve rentevoet).
Voorbeeld
- 'Trump zelf heeft al laten weten dat de rente nog een vol procentpunt naar beneden moet. Daar gaat hij niet over: de Fed hoort onafhankelijk van de politiek te opereren. Maar via het bestuur en de voorzitter heeft hij straks wellicht alsnog invloed. Naast Kevin Hasset, een overtuigd trumpist, is ook de zittende Fed-bestuurder Christopher Waller kandidaat om het stokje van de huidige voorzitter Powell over te nemen. En deze Waller herhaalde deze week, na een ‘sollicitatiegesprek’ met Trump, diens voorkeur voor een renteverlaging met 1 procentpunt. Het probleem is dat de vuistregel die de Fed zelf hanteert, de zogenoemde Taylor rule, impliceert dat de huidige rente eigenlijk al iets te laag is gezien de economische situatie en de inflatie. Veel meer renteverlagingen in 2026 lijken dus vooralsnog onverstandig. Een nog soepeler monetair beleid riskeert dat de inflatie uit de hand loopt doordat de centrale bank onder politieke druk de rente te laag houdt, wat ook in de jaren zeventig gebeurde, onder Fed-voorzitter Arthur Burns en president Nixon.'
Bron: NRC, Maarten Schinkel - 20-12-2025.
- 'Ben Bernanke, de voorzitter van de Amerikaanse FED, zou volgens bronnen de rente het liefst verlagen tot -5 procent. Echter in de praktijk betekent dit dat leners geld toe zouden krijgen, wat onmogelijk is. De FED zoekt dus naar een alternatief en denkt die te hebben gevonden door op grote schaal obligaties in te kopen. Door het opkopen van schuldpapier komt er toch vers kapitaal beschikbaar voor de markt.'
Bron: deaandeelhouder.nl - 28-04-2009.
De Taylor-rule is in 1993 bedacht door Stanford-econoom (www.stanford.edu) John Taylor; deze was later ook onderminister van Financiën onder president George W. Bush (van 2001 tot 2005).
Noot: in het geval van de VS is de korte rente de Federal funds rate en in de eurozone is dat de herfinancieringsrente .
Zie ook: rentebeleid, rentewapen (centrale banken), zero interest rate policy, negative interest rate policy, output gap, negatieve rentevoet, negatieve rente, monetair beleidsanker. Vergelijk: Bundesbankdoctrine.
|
